بارکدهای مورد استفاده در بسته بندی

یکی از وظایف مهم بسته بندی ها انتقال اطلاعات مربوط به کالا به مصرف کنندگان، در خصوص چگونگی ذخیره سازی و استفاده از کالا، اطلاعات تولید کننده و شرایط تولید، تاریخ تولید، انقضا و بهترین زمان استفاده و همچنین آموزش به مصرف کنندگان در خصوص ویژگی های کالا است. امروزه بارکد ها بخشی از این وظیفه مهم را انجام می دهند. مزیت اصلی بارکدها یکسان سازی شیوه انتقال و افزایش سرعت ثبت اطلاعات بر روی کالا است. همچنین در مراحل بعدی به کمک اسکنرها به راحتی و با سرعت بالا اطلاعات خوانده می شود.

بارکد

تا کنون یازده گروه اصلی از بارکدها توسعه داده شده اند و در بسته بندی کالاها استفاده می شوند. هر یک از این یازده گروه از الگوریتم خاصی برای ثبت اطلاعات استفاده می کنند. در ادامه با هر یک از این گروه ها بیشتر آشنا خواهیم شد. تقسیم بندی مهم هر یک از این بارکدها، تک بعدی یا دو بعدی بودن آن ها است. بارکدهای تک بعدی با استفاده از تغییر فاصله، عرض و تعداد خطوط عمودی اطلاعات را در خود ذخیره می کنند و بارکدهای دو بعدی با استفاده از تغییر مساحت و تعداد المان های تصویری دو بعدی، ذخیره سازی اطلاعات را انجام می دهند.

بارکد UPC: این بارکد یکی از ساده ترین انواع موجود است و با استفاده از یک کد 12 رقمی و خطوط عمودی موازی، اطلاعات اولیه یک کالا را ثبت می کند و بیشترین استفاده آن در فروشگاه های مواد غذایی است.

بارکد EAN: این بارکد کاملا مشابه نوع UPC است، و تنها تفاوت آن ثبت اطلاعات کشور سازنده و موقعیت جغرافیایی است.

هر دو بارکد UPC و EAN اطلاعات محدودی را ذخیره می کنند.

بارکد 39: بارکد 39 یا بارکد 3 از 9، دارای 39 میله است و اطلاعات گسترده را ذخیره می کند. این بارکد در سیستم های حمل و نقل برای رهگیری کالا استفاده می شود.

بارکد 128: این مورد کاملا مشابه نوع 39 است و تنها تفاوت آن امکان ذخیره سازی اطلاعات بیشتر است.

بارکد 93: این مورد کاملا شبیه کد 39 است و تنها تفاوت آن اندازه کوچکتر آن و تناسب بیشتر آن برای استفاده در کالاهای با حجم کوچک است.

بارکد ITF یا بار کد 2: این بارکد مانند انواع قبلی از نوع یک بعدی است و مهمترین ویژگی آن کنتراست بالا است و این نکته موجب چاپ راحت آن بر روی کارتن و خواندن آسان توسط اسکنرها است. این ویژگی منجر به استفاده گسترده از این بارکد در بسته بندی کالاهای صادراتی شده است.

بارکد CODABAR و DATABAR: ویژگی مهم هر دو این بارکدها چاپ آسان آن ها است. استفاده اصلی این بارکدها در شناسایی کالاهای بهداشتی، بخصوص در آزمایشگاه ها برای مشخص سازی نمونه های خون و همچنین شناسایی کوپن های فروشگاهی است.

تمامی بارکدهای نامبرده شده در بالا از انواع یک بعدی بودند. بارکدهای دو بعدی به دلیل استفاده از نماد و اشکال دو بعدی اطلاعات بیشتری را در خود ذخیره سازی می کنند. مهمترین عضو این خانواده QR Code ها (Quick Response) هستند. این نوع بیشتر در کارت های ویزیت مورد استفاده قرار می گیرد و توانایی ذخیره سازی اطلاعات زیادی را دارد. از جمله انواع دیگر بارکدهای دو بعدی گروه Datamatric و AZTEC هستند، که ویژگی مهم آن ها کم حجم بودن و اسکن سریع آن ها است و به صورت معمول در بلیط ها استفاده می شوند. آخرین نوع و پیشرفته ترین گروه بارکدهای دو بعدی، PDF417 است. این بارکد توانایی ذخیره سازی بیش از 1.1 کیلوبایت داده را دارد و می تواند انواع اطلاعات مانند عکس، اثر انگشت، متن، امضا و … را ذخیره سازی کند.