آبزیان در دسته غذاهای به شدت فسادپذیر قرار دارند. این امر به دلیل درصد آب و آمینو اسید آزاد بالای آن ها است. همچنین در برخی موارد مانند میگو، رشد میکروبی به دلیل مقدار کربوهیدرات بالا و نیتروژن کم، سرعت بیشتری نیز دارد.
فساد غذایی آبزیان بر خلاف سایر گوشت ها بلافاصله پس از صید آغاز می شود و تغییرات آنزیمی رخ می دهد و بافت های آبزی مورد حمله قرار میگرند. به دلایل ذکر شده بسته بندی و حمل و نقل صحیح آبزیان بسیار مهم است.

در حالت کلی ترکیب ساختاری آبزیان بصورت زیر است:

• 60 تا 80 درصد آب
• 15 تا 25 درصد پروتئین
• 1 تا 22 درصد چربی
• 1 تا 3 درصد کربوهیدرات
• 8 تا 2 درصد مواد معدنی

امروزه روش های مختلفی جهت بسته بندی آبزیان به کار گرفته می شود. در ادامه این روش ها ذکر می شوند:

الف) روش های Passive

• Vacuum Packaging

در این روش به کمک ایجاد خلا تمامی هوای درون بسته بندی تخلیه می گردد. با این کار اکسیژن در دسترس جهت تخریب گوشت ماهی خارج به حداقل می رسد اما با ایجاد خلا و خروج آب میان بافتی کیفیت محصول کاهش می یابد.

• MAP Packaging

در این روش بر اساس نوع محصول ترکیب بهینه ای از گازها درون بسته بندی تزریق می شود که زمان ماندگاری محصول را طولانی تر کند. این روش به دلیل هزینه بالا به صورت محدود به کار گرفته می شود.

ب) روش های Active

در این روش بر اساس نوع محصول مجموعه ای از جاذب ها و ناشرهای گازهای مختلف به نحوی درون بسته بندی قرار می گیرند تا زمان ماندگاری محصول را به حداکثر خود برساند.

در حال حاضر موثر ترین و بهینه ترین حالت بسته بندی آبزیان استفاده از سیستم های جاذب ( برای مثال جاذب اکسیژن و پدهای جاذب رطوبت و آب) به همراه بسته بندی های پلیمری مخصوص می باشد.